Historia wrocławskiego Technikum Fryderyka Joliot-Curie

W połowie XX wieku programowanie zaczęło szybko rozwijać się na świecie. W rezultacie w 1962 roku w Instytucie Technologii w Massachusetts otwarto pierwszy Wydział Informatyki i Automatyki. Następnie podobne wydziały powstały na Uniwersytetach Stanforda i Carnegie Mellon — informuje wroclaw-future.eu.

W Europie Wydział Informatyki został otwarty w 1970 roku na Uniwersytecie w Cambridge. Później programistów zaczęto kształcić w Kijowskim Instytucie Politechnicznym i Wyższej Szkole Technicznej w Monachium.

Polska również nadążała za duchem czasu i w 1975 roku na Wydziale Matematyki Uniwersytetu Warszawskiego powstała Katedra Informatyki, która stała się pierwszą w kraju strukturą akademicką specjalizującą się w tej dziedzinie. Nieco później przyszłych programistów szkolono w Warszawie, Krakowie i Wrocławiu.

Szkolny kompleks programistyczny

29 listopada 1963 roku we Wrocławiu otwarto Technikum Elektroniczne. Na uroczystość przybył minister przemysłu ciężkiego, profesor Bolesław Iwaszkiewicz. Tego samego dnia przedstawiono dyrektora szkoły, inżyniera Tadeusza Petrusiewicza.

Początkowo szkoła nie miała własnego stałego budynku. Korzystała z pomieszczeń Zespołu Szkół Energetycznych przy ulicy Gauke Bosaka, a następnie przeniosła się do Zespołu Szkół Chemicznych przy ulicy Skwierzyńskiej. Później szkoła otrzymała status technikum i przeniosła się do budynku przy ulicy Ostrowskiego 22.

Uczniom oferowano kursy montażu i obsługi sterowników do włączania oświetlenia ulicznego, naprawy i regulacji pilotów telewizyjnych oraz kompleksowej produkcji obwodów drukowanych. W 1971 roku Technikum im. Fryderyka Joliot-Curie we Wrocławiu otrzymało komputer tranzystorowy Odra 1025 przeznaczony do prac naukowo-technicznych w czasie rzeczywistym. Od tego momentu rozpoczęła się praktyka kształcenia w zakresie programowania.

Uczelnia dostosowała swój proces kształcenia do potrzeb zakładu Elwro, który specjalizował się w przemyśle elektronicznym. Studenci szkoły uczyli się programowania na komputerach Odra, które były produkowane we wspomnianym zakładzie.

Komputery Odra

Pierwszy komputer marki Odra został wydany na początku lat 60. ubiegłego wieku. Pod względem funkcjonalności nie ustępował on takim markom komputerów jak IBM System czy CDC 6600. Komputer Odra 1002 mógł wykonywać od 100 do 400 operacji na sekundę.

Kolejny model, Odra 1003, został wydany w 1962 roku wraz z pierwszą grą komputerową, w której człowiek nie mógł pokonać swojego technicznego „przyjaciela”. Gra nie została jednak udostępniona szerokiej publiczności – mogli w nią grać tylko pracownicy firmy.

Z czasem komputery Odra przestały radzić sobie z konkurencją na światowym rynku. Zakład, w którym produkowano komputery został zamknięty w 1989 roku. W 2003 roku wycofano z użytku jeden z najstarszych komputerów Odra, który działał przez 29 lat w firmie Hutmen we Wrocławiu. Jeszcze do 2006 roku komputery tej firmy wspomagały pracę dworca kolejowego w mieście Ostróda. Natomiast 1 maja 2010 roku został wyłączony ostatni komputer Odra 1305 używany na dworcu kolejowym w Lublinie.

Tadeusz Petrusiewicz

Niewiele wiadomo o polskim inżynierze Tadeuszu Petrusiewiczu. Istnieją wzmianki, że urodził się w Warszawie, gdzie studiował inżynierię. Pracował głównie we Wrocławiu, gdzie został zaproszony do pracy jako inżynier zaraz po wojnie. Od lat 50. Petrusiewicz poświęcił się nauczaniu.

Początkowo Tadeusz Petrusiewicz pracował we wrocławskim liceum i wykładał przedmiot Elektryczna i Elektroniczna Automatyka Przemysłowa, w szczególności dla studentów ostatniego roku. Sam przygotowywał program nauczania dla studentów, więc na początku września miał już gotowy plan zajęć do zrealizowania.

Tadeusz Petrusiewicz nie zmienił swojego podejścia do pracy, gdy objął wrocławską uczelnię. Tego samego wymagał od pracowników pedagogicznych. Rozumiejąc specyfikę kształcenia studentów, Petrusiewicz stale wysyłał swoich nauczycieli na dokształcanie do wrocławskich fabryk. Ci, którzy otrzymali odpowiednie zaświadczenie, mieli prawo do 15% dodatku do pensji.

Tadeusz Petrusiewicz samodzielnie zbudował całą strategię pracy z uczniami. Uruchomiono zajęcia praktyczne, na które nauczyciel kupował wszystkie materiały na własny koszt. Jako dyrektor technikum Petrusiewicz nadal prowadził zajęcia z podstaw automatyki.

Nie wiadomo na pewno, jak potoczyły się losy Petrusiewicza po jego rezygnacji ze stanowiska dyrektora tej placówki. Niektóre źródła podają, że pracował w kilku innych instytucjach edukacyjnych w Warszawie i zmarł w 1991 roku, podczas gdy inne źródła twierdzą, że jego śmierć nastąpiła w 1986 roku. 

Technik informatyk

W Technikum im. Fryderyka Joliot-Curie we Wrocławiu można zdobyć podstawową wiedzę z zakresu technika oprogramowania. Jest to średniozaawansowany specjalista zajmujący się praktyczną pracą w zakresie programowania i technologii informatycznych. Uczeń, który ukończy ten kierunek zdobędzie wiedzę wystarczającą do wykonywania zadań związanych z tworzeniem, utrzymaniem i ulepszaniem oprogramowania.

W technikum każdy uczeń uczy się pisać kody dla różnych aplikacji, a także implementować algorytmy w językach programowania takich jak Java, Python, C++. Uczy się również znajdowania i naprawiania błędów w oprogramowaniu, a także korzystania z różnych narzędzi do automatycznego i ręcznego testowania.

Należy rozumieć, że technik programista to wykształcenie średnie specjalistyczne, które obejmuje podstawowy kurs programowania. Absolwenci technikum we Wrocławiu pracują w różnych dziedzinach związanych z informatyką. Niektórzy są zatrudniani przez agencje rządowe, a inni przez firmy przemysłowe.

Po uzyskaniu dyplomu z programowania można dostać się na studia i pominąć jeden lub dwa kierunki, co pozwoli na zdobycie wyższego wykształcenia wcześniej niż początkujący w branży IT.

Frédéric Joliot-Curie

Jean Frédéric Joliot-Curie był francuskim fizykiem i osobą publiczną. Urodził się w 1900 roku w Paryżu. Był najmłodszym dzieckiem w sześcioosobowej rodzinie. W 1910 roku został wysłany na studia do liceum w małym miasteczku Lakanal. Dopiero w wieku 17 lat Frédéric powrócił do stolicy Francji.

W młodości Frédéric lubił fizykę i chemię. Ukończył szkołę średnią z tych przedmiotów z wyróżnieniem. Po uzyskaniu dyplomu inżyniera postanowił pracować w Wyższej Szkole Inżynierskiej (École Supérieure), gdzie studiował, ale został zmuszony do odbycia obowiązkowej służby wojskowej. Po odbyciu służby poznał Marie Curie, która pracowała w Instytucie Radowym Uniwersytetu Paryskiego. Początkowo został zatrudniony jako asystent, a później jako badacz.

W 1926 roku Fryderyk Joliot-Curie poślubił córkę Marii, Irenę. To właśnie to wydarzenie połączyło naukowca z Polską, ponieważ rodzina Curie była polskiego pochodzenia. W latach trzydziestych XX wieku Fryderyk i jego żona rozpoczęli badania nad wpływem promieniowania na środowisko. Później Fryderyk zaprojektował czuły detektor, który rejestrował promieniowanie przenikliwe. To właśnie to urządzenie pomogło parze Joliot-Curie dokonać przełomu w ich badaniach. Dzięki ich pracy w 1932 roku słynny fizyk James Chadwick odkrył neutron, cząstkę będącą częścią jądra atomowego.

W 1935 roku Frédéric i Irene Joliot-Curie otrzymali wspólną Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za syntezę nowych pierwiastków promieniotwórczych. 

Do wybuchu II wojny światowej Frédéric pracował w Paryżu, ale później został zmuszony do zaprzestania działalności z powodu okupacji Francji. Podczas wojny Frédéric Joliot-Curie miał antyfaszystowskie i antynazistowskie poglądy. Nie dotknęły go żadne represje i zachował swoje stanowisko w Instytucie Radowym. Dopiero w 1944 roku musiał się ukrywać, ponieważ w swoim laboratorium produkował materiały wybuchowe dla ruchu oporu.

Po wojnie Frédéric Joliot-Curie został dyrektorem Narodowego Centrum Badań Naukowych w Paryżu. Był w bliskim kontakcie z prezydentem Charlesem de Gaulle’em, którego przekonał do utworzenia Francuskiej Komisji Energii Atomowej. Nadzorował również uruchomienie pierwszego reaktora jądrowego we Francji.

W 1956 roku Frederick przeżył bardzo trudny okres w związku ze śmiercią żony. Próbował skoncentrować się na pracy, ale poważnie zachorował. Dwa lata po śmierci Irene, Frederick również zmarł. Później okazało się, że naukowiec cierpiał na zapalenie wątroby.